रविवार, १ जून, २०२५

फणसाच्या आठळ्याची भाजी

 तर मग झाल अस की फणस घरी आणवून, अस्मादिकाना टुकटुक करून, घरच्या मेंब्र गरे खाऊन मोकळी झाली . उरल्या त्या आठळ्या! आंब्यांच्या कोयीप्रमाणे त्या आठळ्या टाकून द्यायच्या नाहीत अस बजावून ठेवलेल होतेच. 

एक वेळच्या भाजीला पुरे होतील आणि भाजी शेजारी देता येइल इतपत आठळ्या जमा झाल्या . मग मुहूर्त जमवून आणला फणसाच्या आठळ्याच्या भाजीचा . 


कोकणात ही भाजी करतात . माझी आईची आई ही भाजी सुरेख करायची . आईलाही ही भाजी प्रचंड आवडायची.. त्याच त्या भाज्या खाऊन कंटाळा आला की एका रात्री हा  फक्कड बेत असायचा भाकरीबरोबर. आठळ्या फोडायचे काम आजोबांकडे असायचे. वाराप्रमाणे त्यात काळे वाटाणे/ सुका जवळा/ सुळे बॉम्बिल अशी पुरवणी असायची. जोडीला भाकरी , पिठल भात 


याची कृती अगदीच सोपी 

आठळ्या धुवून घ्याव्यात . खलबत्याने साधारण एक सारखे

करावेत. नेहमीची फोडणी करून कोकम घालून त्यावर आठळ्या परतून घ्याव्यात . खात असलात तर सुका जवळा, बॉम्बील टाकावे . प्रमाणानुसार गोडा मसाला घालावा आणि हवे तितके पाणी घालून वाफ काढावी. मीठ आणि हवे असल्यास कोथिंबीर घालून अंगसरशी भाजी करावी. 


हा फोटो





बुधवार, १४ मे, २०२५

रिचार्ज

 आणि मग एके क्षणी मेंदूने तसेच डोळ्यांनीही शिणवटा आल्याचा निर्वाणीचा इशारा द्यावा . स्क्रीनवरच्या घड्याळ्याकडे पाहून चॅक आवाज काढत आवाराआवर करावी. 24 अवर्स सेन्टरलाईज्ड एसी ऑफिसच्या लिफ्टमध्ये शिरावं. मध्येच भेटलेल्या ऑफिसबडीजच्या " ओ !  लिटिल अर्ली लिव्हिंग टुडे ? " खोचक प्रश्नाला हॅ हॅ हॅ करत " सडनली , आय चेंज माय प्लॅन टू होम टुडे " असं कूल (!) उत्तर द्यावं. लोकलच्या प्लॅटफॉर्मवर पोचताच शिंग फुंकले रणी पवित्रा घ्यावा आणि तितक्याच उत्साहाने सज्ज होऊन लोकलमध्ये घुसावं. त्या झटापटीत आपल्या पायावर भरभक्क्म पाय पडलेला असतो त्यामुळे पाय हुळहुळत असतो  , आपला धक्का इतरांना लागलेला असतो,  बॅकग्राउंडला तू तू मैं मैं संगीत वाजत असत . तर या सगळ्याकडे सवयीच्या निर्ढावल्याप्रमाणे (!) दुर्लक्ष करावं. मग  आपलं स्टेशन येताच आपसूक उतरलं जाण्याची खात्री करून घेऊन उतरावं.  

स्टेशन येताच आज रिक्षा करावी कि चालत जावं या द्विधा मनस्थितीत सापडण्याच्या शक्यतेच्या आत काल परवाच झालेलं हेल्थ सेमिनार आठवावं आणि त्यातल यू मस्ट वॉक अटलिस्ट फॉर 45 मिनिट्स चा बुलेट स्मरणात येऊन पायी हळू हळू चालाची वाट पकडावी. चला थोडाफार तरी व्यायाम होतोय या कल्पनेने खुश व्हावं.  घर ते स्टेशन या 15 मिनिटात सगळे विचार अनविंड करायचा प्रयत्न करावा पण सकाळपासूनचा स्ट्रेस घेत चालत राहावं . 


सोसायटी येताच आपलं बॅडलक आज खूप खराब आहे हे पक्के केल्यासारखी लिफ्ट आपण बटन दाबायच्या आता टॉप फ्लोर दिशेने धावत सुटलेली असते . अश्या वेळी चरफडण या प्रतिक्षिप्त क्रियेने आधीच असलेल्या ताणात भर पडण्याची शक्यता लक्षात घेऊन कुठल्यातरी ऑनलाइन पोर्टलवर वाचलेल्या आर्टिकल मधले 1, 2, 3,4 असे आकडे मोजावेत. शक्यतो चेहरा हसरा ठेवावा आणि घरी पोचाव . 


मग सेफ्टी डोअर वर अक्षरशः रेलून बेल वाजवावी. दिवसभराच्या साचलेल्या  ताणाच थोडा अंश हाताकडे परिवहन झाल्याने बेलचा आवाज अंमळ थोडा जास्त होतो. त्याबद्दल  दोन शब्द ऐकायचीही तयारी ठेवावी. 


दरवाजा उघडल्यावर थकलेल्या दिवसाचं रिचार्ज आपली वाट पाहत असत. दारातून आत येऊन चप्पल काढत असतानाच समोरनच हैय्या असा मोठा आवाज येतो तो चेहऱ्यावरील बोळक्या हास्यासकट.. आपल स्वतःच मिनी व्हर्जन आपली वाट बघत असत. त्या चिमुकल्या मोठ्या डोळ्यात आई आलीये असे जिंकण्याचे हसरे भाव असतात. 


मग आपलेही ओठ हसू लागतात, दमलेले डोळे फ्रेश होतात , आणि आपसूकच हात त्या पिलाचा पापा घ्यायला सरसावतात…सकाळपासूनचा ताण एका क्षणात विसरल्याच फिलिंग मग आपसूक येऊन जातं. 


सुख म्हणजे नेमकं तरी दुसरं काय असत !!!

मंगळवार, ३ डिसेंबर, २०२४

का रे ऐसी माया !

 आज मी आणि नवरा डिनर डेटला गेलेलो दुसऱ्या लग्नगाठवर्षपूर्ती निमित. 

गेलो खरे पण मनात बाळ कधीही उठेल आणि पळत घरी लागेल ही भीती होतीच . त्यामुळे घराजवळ एक नवीन रेस्तरा ओपन झाले आहे तिथे गेलो . सुदैवाने चांगले निघाले ते होटल. मेन्यू आणि सर्विस छान होते .

दीड एक तासाने घरी गेलो तर बाळ नुकतेच उठलेले . ट्याव ट्याव. सुरू केलेली . वेळेत पोचलो म्हणून हुश्श केले .

यापुढे बाळ पुरेसे मोठे होईपर्यंत कुठे एकटे जाता येणार नाही पूर्वीसारखे . गेले तरी अर्धा जीव घरी . खरेतर ज्या दिवशी प्रेग्नसी न्यूज कळलेली त्या दिवसापासूनच जबाबदारीला सुरुवात झालेली. डॉक्टरी चाचण्या , औषधे , दर दिवसाआड घेतली जाणारी इंजेक्शने, १५ दिवसांनी सोनोग्राफी करताना सगळे काही ठीक आहे ना वाली घालमेल या सगळ्यातून ९ महिने दिसमाजी वाढत गेलेला तो जीव जेव्हा हातात दिला गेला तेव्हा वाटल होत ते लिहिणे अवघड . ते काम डोळ्यातून येणाऱ्या पाण्याच . त्या अश्रूची सोबत आता जोडीला . बाळ शिकताना , मोठे होताना , मार्गी लागलेल पाहताना . 

अश्या वेळी आई आठवली . आयुष्यभर कष्ट करून ती मात्र मार्गी लागलेल बघू शकली नाही . आई झाल्यानंतर आईची आठवण अधिक तीव्रतेने झाली . ती ही याच सगळ्यातून गेली असेल . भल्या मोठ्या घरात सासूच्या दमाखाली काम करत असताना , पोटातले मूल वाढत असताना हेच सगळ तिने अनुभवले असणार . तिच्याशी भांडताना , रुसवे फुटावे करताना , तिच्या  अपेक्षाची पूर्ती न करता हवा तोच हेका चालवताना काय वाटले असेल तिला ! 

आई झाल्यावरच  स्वतःची आई का कळते ! 
पालकत्व सुरू झाले आता … 

०२ डिसेंबर २०२४ 

शनिवार, २२ जुलै, २०२३

कविता बिविता

 एकेकाळी मी कविता लिहिलेली.

कपाट आवरताना रुपारेलची आठवण मिळाली. तर झालं अस की रूपारेल कॉलेजमध्ये विद्यार्थ्याचं लिखाण असलेलं imprint नावाचं वार्षिक मॅगझीन निघत. रूपारेल मध्ये विज्ञान, वाणिज्य, कला अश्या तिन्ही शाखा आहेत. यापैकी विज्ञान आणि कला शाखेची मुलं या मॅगझीनमध्ये लिहायची. कॉमर्सवाले मात्र या सगळ्यापासून दूर. 

तर हे काही नव्याने रुजू झालेल्या अकाउंट्सच्या सराना पटेना. Student लोकांचा सर्वागीण विकास (!) व्हायला हवा ह्या मोदीजी विचारांचे ते पाईक. या उद्दात भावनेने त्यांनी  नियमितपणे लेक्चर्स अटेंड करण्याऱ्या मुलांच्या पाठी त्यांनी काहितरी लिहा रे असा धोशा लावायला सुरूवात केली. पण मास्तरांनी सांगितलं की त्याकडे संपूर्ण दुर्लक्ष करायचं हे व्रत आचरणात आणत असल्याने आम्ही लोकांनी त्याला वाटाण्याच्या अक्षता लावल्या. ही पोरटी ऐकत नाहीसे पाहून मास्तरांनी त्यांचं एक्स्ट्रा क्लास घेण्याचं ब्रह्मास्त्र बाहेर काढल. ही मात्रा बरोबर लागू पडली आणि खालील कविता प्रसवली गेली ती देखील त्यांच्याच तासाला मागील बेंचवर बसून. खरतर कॉलेजच्या वार्षिकात आपल नाव बघून गुदगुल्या झाल्या होताच. खोटं का बोला ! पुढचे १० दिवस नातेवाईक, मित्र मैत्रिणीत मिरवण्यात गेलेले. 

मिरवून झाल्यानंतर मॅगझीन अडगळीत पडल आणि नवकवयित्रीचा बहरही. (श्या! म्हातारं झाल्याचं फिलिंग आल) . इतक्या दिवसांनी आज सापडलं आणि तेव्हाच लिहिलेलं हे लिखाण बघून आता हसायला आलं.




सोमवार, १७ ऑक्टोबर, २०२२

सरता काळ

 लहानपणी डॅशिंग म्हणून पाहिलेली माणसं मोठेपणी भेटतात तेव्हा ती म्हातारी झालेली असतात. निसर्गनियम मान्य करूनही त्यांचं म्हातारंपण बघवत नाही. एकेकाळी तडफेने चालणारे हात, डोळे मंद होतात. विझत जाण्याऱ्या ज्योतिच प्रतिबिंब त्यात दिसतं. तैलबुद्धी असलेला माणूस स्मरणशक्तीच्या हळूहळू होत जाणाऱ्या ऱ्हासाने हतबल झालेला दिसतो. गात्र थकलेली दिसतात. इथे आपल्या मनात कालवाकालव. इतक्यात कस कोणी म्हातारं झालं? किती काळ लोटला ? एक दिवस देणाऱ्याचे हात आपल्या हातात सुरकतून येतात. अनिश्चितपणा वगैरे सगळं मान्य करूनही ती संध्याछाया घाबरवून जाते. सगळं चक्र उलट फिरवावे अस मनात येत पण ते होऊ शकत नाही. मग उरते ती कासाविसता आणि आपणही त्या मार्गावर पाऊल टाकतोय ती जाणीव. अशावेळी आवंढा गिळताही येत नाही आणि बोलताही येत नाही. मूकपणे समोर असलेल्या गात्राचे शब्द ऐकावेत, लहानपणीचा मनात असलेला काळ पुन्हा जिवंत करावा एवढंच उरतं. पुलंच्या त्या दोन वस्तादाना पण तसच वाटत असेल काय ?

सोमवार, १८ जुलै, २०२२

My Costly Affair

 My Costly Affair


“What’s in a name? That which we call a rose. By any other word would smell as sweet.“ William 

Shakespeare wrote in famous ‘Romeo and Juliet’. 

Well Well, though calling rose a sunflower does not diminish its smell, but it does cost heavily if 

someone pronounces your name weirdly. 

So the incident happened during my flight from Delhi to Mumbai. It was an Indigo airlines. 

Everything was under control. At least at that point! Yes! I didn’t forget my ticket, took printed 

copies , my small backpack was properly packed, reached airport well before time to avoid Delhi 

traffic and completed all security checks . Then ticked all points correctly in my checklist as 

everything was OK. What a relief! It was a bright sunny day of March. So there was no sign of 

weather disturbance. As a practice, I got my tickets stamped. Since there was much more time left 

for the flight, I decided to roam around through Beautiful Indira Gandhi Airport. Indeed! The airport 

is beautiful. 

After sometime, I got bored of roaming. Hence I decided to read a book. I just glanced my watch. 

Well there was still time for flight. And yes, all was well by that time. 

Time had passed. I received phone call by mum. She called me to check whether I boarded my flight. 

Suddenly I felt of waking up and murmured myself about flight. I checked wristwatch and astonished 

that why the announcement was not made about flight. I rushed to ticket counter and asked 

attendant whether the flight was delay or some problem occurred? 

I felt that my heart pumped at the supersonic speed by hearing her answer. Yeah! The Answer was 

“THAT FLIGHT HAD TAKEN OFF!”

 

Oh my god! How is it possible? I just got feared and felt helpless. 


I  became worried. Having some angry tone in my voice, I asked her “Madam, did you announce my 

name before allowing flight to take off?“ She plainly said “Yes, Madam. We have announced your 

name thrice. There was no response from your side.” Again I got surprised and told her that I have 

never heard that my name is being announced. But she was stuck to her point firmly. On other side, I 

was damn sure that I hadn’t heard announcement. We, both defending our points consistently. 

And suddenly I realised something. Something that I had faced many times. Yeah! It was my name. 

They announced my name but in a very bizarre manner. I got clue from attendant’s intonation. She 

was pronouncing my name in an incorrect way. I had faced different version of my name till now and 

I was used to it. People utter/write my name as per their convenience. It can be anything 

“zhai”/”Jae”/”jayee”/Zai”/Jaiee” to name a few. And I understand it only to feel pity on myself. 

But this time, it was different. They called my name in such a wrong way that I myself couldn’t 

understand that my name was being announced. Hence, in this way, my missed my flight. How 

helpless I felt that day! No one to blame, No one on whom I could be angry. Since there was no use 

of arguing with attendant, only option was to book another flight. I followed rituals, boarded next 

flight and reached Mumbai by paying return journey fare for single trip. How Costly affair it was! 

So I learned 2 lessons in whole Incident. 1. Never read book while waiting. 2. Pay extra attention to 

announcement. Huh! I will never forget that incident. 

If Shakespeare would have lived today, I would have narrated him above incident and told him that I 

strongly object to “what’s in name”. I am sure, he would have agreed to change his statement to 

“Yes, All is in name”.


P.S. - I got a prize for this write up in writing competition named as "your bizzare travel experience" .Hence Cost is partly compensated ;)

गुरुवार, २६ मे, २०२२

To step into his/her shoes

 शाळा कॉलेजातले आवडते शिक्षक , पूर्वीच्या नोकरीतले सीनियर्स अचानक भेटतात , काय कस चाललंय चौकशी करतात, तेव्हा अगदी मस्त  फिलिंग येऊन गेलेलं असतं. चेहऱ्यावर नकळत आनंद पसरून जातो..त्या पाच दहा मिनिटाकरता आपण नकळत त्या दिवसात भर्रकन फिरून आलेलो असतो  . 


मग काही काळाने  काही एक महिन्यांपूर्वी , वर्षाआधी तुम्हाला ज्युनियर असलेले ट्रेनीज , इंटर्नस , तुमचे विद्यार्थी तुम्हाला अचानक एका वळणावर भेटतात . हॅलो मॅम ! , ओह यू हाऊ आर यू करत संवाद साधला जातो .. त्यांचं सगळं मस्त  चालेलेल पाहून नकळत आपल्यालाच छान वाटून जातं.. कुठेतरी स्वतःलाच बरं वाटून जातं.. 


To step into his/ her shoes हा इंग्लिश भाषेतला माझा आवडता वाक्यप्रचार .!. आणि बिलिव्ह मी , स्वतःच्या शिक्षकांच्या , सीनियर्सच्या शूजमध्ये स्टेप इन होताना आलेलं एक भारी भन्नाट फिलिंग उरलेल्या दिवसाला हॅपी बनवून जातं ..

फणसाच्या आठळ्याची भाजी

 तर मग झाल अस की फणस घरी आणवून, अस्मादिकाना टुकटुक करून, घरच्या मेंब्र गरे खाऊन मोकळी झाली . उरल्या त्या आठळ्या! आंब्यांच्या कोयीप्रमाणे त्य...