"हाय दोस्तो , वेलकम टू ९२.५ म्युझिक एफ एम. मैं हु आपकी दोस्त शिरीन ! शिरीन द ग्रेट. व्हॉट अ वंडरफुल डे ! क्या मौसम है , क्या नजारा है . तो चलो इसी बात पे we are now move further part of our favorite show . जैसे की आप सब लोग जानते है की शो का नाम है "आपकी पसंद " तो चलो चलते है नेक्स्ट कॉलर की रिक्वेस्ट की और. जो की सुनना चाहते है ये ब्युटीफुल गाना . आय एम शुअर आपको भी ये गाना पसंद आयेगा . So enjoy and keep listening.
कहीं-कहीं से हर चेहरा तुम जैसा लगता है
तुम को भूल न पायेंगे हम, ऐसा लगता है
ट्रेन सटासट धावत होती. झाडामागून झाडे, घरामागून घरे मागे पडत होती. अश्यातच कोण्याच्या तरी हलवण्यामुळे विशालला जाग आली. डोळे चोळत त्याने समोर पाहिलं तर समोरचे निळे डोळे त्याला जाग करत होते.
" अंकल , प्लिज मुझे विंडो सीट चाहीये.क्या आप मुझे बैठने देंगे ? मेरे सीटपर बैठेये. प्लिज !!!"
निळाई आर्जव करत होती. विशालने नजरेला नजर भिडवली. त्या नजरेत तो बघता बघता डुंबून गेला.
सानिका ! पहिल्यांदा कुठे भेटली बरं. हा कॉलेजच्या गॅदरिंगमध्ये. तिचा ग्रुप तेव्हा परफॉर्म करत होता. ग्रूपची कोओरडीनेटर म्हणून सगळी काम अगदी कमी तिथे आम्ही कामही पार पाडत होती. आपण मात्र या गोष्टीपासून लांब होतो. पहिल्यापासून आर्मीच आकर्षण होतं आणि तेच वेड डोक्यात घेतलेलं. अमितने ओढत नेलं म्हणून गॅदरिंगला गेलो आणि तिथेच सानिकाशी ओळख झाली. आयत्या वेळेस कोरस चमूतील एक जण कमी पडला आणि मी ते काम करावं म्हणून तिने आर्जव सुरू केलं. अगदी ही समोरची निळाई करतेय तसच. पहिल्यांदा सानिकाला बघितलं तेव्हा काय बरं आवडलेलं आपल्याला ? तिचे डोळे! ते शांत निळेशार गर्द डोहासारखे . अगदीच खेचून घेतलं त्यांनी. मग पुढील सिलसिला.
आता ५ वर्षांनी जातोय परत ते त्यांच्यासाठीच. आजही तसेच आहेत . शांतवून घेणारे. न बोलता ५ वर्षे वाट पाहणारे.
"अंकल , प्लिज मुझे सीट दोगे ? " विशाल भानावर आला. समोरच्या प्रश्नाकीत पण शांतपणे आर्जव करत असलेल्या निळाईकडे त्याने पाहून घेतलं आणि स्वतःशीच हसला तो...
ऐसा भी इक रंग है जो करता है बातें भी
जो भी इसको पहन ले वो अपना-सा लगता है
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
और तो सब कुछ ठीक है लेकिन कभी-कभी यूँ ही
चलता-फिरता शहर अचानक तनहा लगता है
घड्याळन टोले देताच प्रो. डिसोझा भानावर आले. "अरे आज कुमारकडे जायला हवं , त्याने आग्रहाने बोलावलं आहे. २५ वी अनिव्हर्सरी आहे त्याच्या लग्नाची. जायला तर लागेलच" ते स्वतःशीच पुटपुटत राहिले. 'काय गिफ्ट द्यायला हवं बरं! आपण असेच वेंधळे. नॅन्सी असायला हवी होती, तिने काहीतरी मार्ग काढला असता. याबाबतीत तिचं खरी हुशार. जगविख्यात शास्त्रज्ञ असून फुकट आपण असे ती गमतीने म्हणायची तेच खरं. हे सगळं सांभाळून घेतलेलं ,सजवलेलं मोठं घर ही तिची धडपड. आपण आपल्याच प्रयोग विश्वात रममाण सगळं काही तिच्यावर सोपवून. अगदी विल्सनझाल्यावरही !
ती गेल्यावर मात्र आपण उघडे पडलो. विल्सनपेक्षाही पोरके झालो. नॅन्सीची गरज तेव्हा तीव्रतेने जाणवली. अस का होतं? माणूस जवळ असतो तेव्हा गृहीत धरलं जातं आणि गेल्यावरच त्याची किंमत कळते. एवढे शोध लावलेले पण तिचा कॅन्सरही काही वेळेवर शोधू शकलो नाही. पाहता पाहता निघून गेली. वाळूसारखी निसटून. त्यानंतर हे असेच होतेय. सैरभैरसारखं. विल्सन सगळी व्यवस्था लावून गेलाय पण नाही जमतंय आता . आज सीमेट्रीत जायलाच हवं. त्याशिवाय बरं वाटणार नाही.
डिसोझानी हळूच ओलसर झालेला चष्मा पुसला. ड्रायव्हरला हाक मारून गाडी काढायला सांगितली .
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
"गौरव चल ! स्कुलबस आलीये, उशीर होईल" शलाकाची गडबड चालूच होती. दर सकाळचा हा कार्यक्रम होता. शेखरची तिच्या नवऱ्याची तयारी, गौरवची धांदल यातच तिची सकाळ संपे. आताही तेच झालं. गौरवला गेटपाशी सोडून ती परत आली तर पुन्हा तो भास झाला.
आताशा हे फार होऊ लागलंय. चित्त थऱ्यावर ठेवायलाच हवं. काय होतंय हे! अस मनोमन पुटपुटतच ती आत आली. एक चिमटा काढून बघितला स्वतःलाच आणि पुन्हा खिडकीबाहेर नजर टाकली तर हो! तोच होता . अभिजित.. फोनवर बोलत असलेला. गाडीला सिग्नल मिळायची वाट पाहत.
"हा !इथे कसा ? कसा काय पोचला. माहितेय का त्याला मी इथे राहते ते ? सगळं मागे ठेवून आलोय की आपण इथे १० वर्षांपूर्वी . आता परत ते सगळं!!! " शलाकाने डोळे घट्ट मिटून घेतले..
अभिजित आणि शलाका . कॉलेजमध्ये फेमस लव्हबर्ड कपल. आख्या गृपने त्यांना मनोमन वॉकओव्हर दिलेला दोघांचंही शिक्षण पूर्ण होताच घरी सांगायच ठरलेलं. आणि झालेही तसेच. पण इथेही " पण" आलाच. शलाकाच्या वडिलांना हे लग्न मान्य नव्हतं. जाती वेगळ्या असल्याने. खूप वादावादी , भांडण , रुसवे फुगवे झाले. पण मान तुकवावीच लागली तिला वडिलांसमोर.
शेवटचा निरोप घेतानाच अभिजीतचा दुखरा चेहरा तिला आताही जश्याच्या तसा आठवला. ओढलेला, प्रचंड वेदना असलेला. नजरेला नजर भिडवायची तिची हिंमत नव्हतीच. कसेतरी करून निरोप घेतला पण मग तो चेहरा सतत पाठलाग करत राहिला का अस करतेस म्हणून काकुळतीने प्रश्न विचारणारा. इतकी वर्षे झाली पण तो चेहरा अजूनही जश्याच्या तसा आठवतोय ! काय करू मी ? शलाकाने डोळे पुसले.
"अब भी यूँ मिलते हैं हमसे फूल चमेली के
जैसे इनसे अपना कोई रिश्ता लगता है"
तुम क्या बिछड़े भूल गये रिश्तों की शराफ़त हम
जो भी मिलता है कुछ दिन ही अच्छा लगता है
कुठेतरी रेडिओवर निदा फाजलींच गाणं वाजत होतं...
